korkuyorum.
yalnızlıktan korkuyorum..

galiba. yani bugünler böyle olduğuna delalet sanki.

gitmeni istemiyorum ya, başka yerlere, bu sebepten. ulaşmak mümkün olmadığından. fiziken değil bahsim, ses, soluk da duyamıyorum o zamanlarda.

bekliyorum bekliyorum..
vakit geçsin diye uğraş bularak bekliyorum ama bana ulaşan da yok.

özlenmemek korkusun bu işte.
gayet kabul edilebilir benim için.
merak edilmemek.

niye edilsin ki?
niye?

eskiden iletişim bu kadar kolay mıymış?
her dakika telefon, internet mi varmış?

eskiden daha kolaymış ama..




terk derdim özlenmediğimi hissetmek, merak edilmediğimi..
biraz, birazcık..



ama içinden gelmeli insanın, zorla olmaz ki..