ve ben deliriyorum..

roller değişti..

baba görevde, uzaklarda..
anne evde odasına kapanıp, bunalımlarda..
kardeş.. fiyuuu!! ergenliğin everest'ine tırmanışlarda..


önce o, sonra bu, ardından şu, devamında onlar, bunlar ve şunlar da söyleyince kabullendim.
evin annesi benim.
haftanın 5 günü evde olmak, bulaşık, çamaşır, yemek, temizlik..

YAZIK DEĞİL Mİ OLMM BANA?!!
24 yaşında, 3 senedir 4. sınıfta olan "ohuyom ben yaa" modlu öğrenciyim ben.

param da yok zaten..
eşşşşşek kadar oldum diye 3~5 lira bir şey dahi vermiyorlar..
ki bayramdan medet ummaktaydım..


konuşacak bir kişi var o da 5,5 saatlik bir mesafede, telefon yakınlığında..


sinirliyim, sabrım kalmadı..

"ayyy sineeeğğm.. ne kadar sinirlisin!!" gibi şeyler duymaktan bıktım. "canın mı sıkkın?" ya da "bir şey mi oldu canını sıkan? konuşmak ister misin?" diyecek biri yok yamaçlarımda.
lost'taki kutup ayısı mıyım neyim anlamadım ki.
vurun beni, vurun da huzura kavuşayım..



ÇOOOK YALNIZIM BE ATAM, ÇOOK YALNIZIM..