bazen herkes haklıdır.

seviyorum ben..

çok sevdim gerçekten..

hayaller kurdum, kalbime sığdıramadım, taştım..
mutluydum, çok mutlu..



"galiba O" dedim önceleri, çok üzüldüğüm de oldu, çok üzdüğüm de ama "gerçekten de O" dedim sonunda.

ben ilk defa aşık oldum, ilk defa "aşkım" dedim, bakarken gözlerim doldu sevgimden.
O'nun da gözleri doluyordu saçımı severken, boynumdan kokumu çekerek öperken..


inandım; biz birbirimizi seviyorduk..



zaman; bazen ilaç, bazen virüs..
ya da belki de sadece düşünmeye odaklı..


fazla düşündükçe, adaletsizlikle tanrıyı yok edebiliyorum ama O beni yok etmeye çalıştı.

heyecanlıyım, gerginim..
keşke "kelebekler" olsa yine midemde ama sevgi açlığından sanırım bu sefer.


"ne olacak?"



aşti; hem mutluluğum hem üzüntümdü..
çok uğurladım, çok bekledim orada..
gözümden çok yaş süzüldü..

bu sefer nasıl hissedeceğimi bilmiyorum, bilemiyorum..


görünce birbirimizi; durup, yıllarca iyi arkadaş olmuş iki insan gibi mi oluruz?
yoksa; durup, gözlerimiz dolarak yaklaşıp birbirimize, sarılır mıyız?

öyle soyut hissediyorum ki kendimi, öyle bir boşluk var ki..
üzülmeli miyim, sevinmeli miyim?


kalbimin ağrıdığını, canımın acıdığını hissettiğim 2. boşluk bu..
gerçekten canım acıyor..



her yer yanıyor, buzdan alevlerle..

bir daha Zeynebim dediğini duyar mıyım, ben sana muradım Muratım diyebilecek miyim?
dün öyle bir konuşma geçti ki aramızda, aslında öyle güzeldi ki "seni seviyorum" dememek için kendimi tuttuğum doğru..

telefonu kapatıp, bir sigara yakıp sadece bir nefes çektim..
külleri elime dökülüp, yanana kadar beklemişim sadece.



beynim, kalbim, çokluk içinde yoklukta belki de..




kısmet.