rezil hissediyorum kendimi..
anlatamamış olduğumdan derdimi belli ki..

bne böyleyim, hep, her zaman..
çok mutlu olduğumda, korku sarar dört bir yanımı bozulacak diye.
umutsuzluk, karamsarlık hep vardır :(

bu nedir a dostlar?
ben bunda kendime kızmayayım mı?

becerebilsem, ağzıma sıçmayayım mı?
finallere çalışacak gücü nasıl bulayım kendimde? hırslanamam ki ben..

üzüntüden, rezilliğimden, UTANCIMDAN çekine çekine aradım Canımın İçi'ni..

haber vermem gerekti..
bulurdum ya bir yolunu şöyle böyleydi diye diye.
ama öğrenmiş Canımın İçi ben söylemeden.

girdim yerin dibine.

o yüzden sesim yükseldi hiç olmayacak, hiç istemediğim şekilde Hayatım Anlamı'na..

Affet Aşkım..