kendimi öyle kötü hissediyorum ki..


kaş yaparken, göz çıkartmamaya çalışayım dedim ama ne kaş kaldı ortada ne de göz..
bir güzel, özenle dağıttım..
önce kendimi, sonra..
sonra kalbimi..





ben ne yapacağını bilemez halde biriyim şu an..
bir yanda benim olmayan evde yaşadığımı hissetiğim annemin evi..
diğer yanda kalbim..





ben isterdim ki, her şey çok güzel, çok özel olsun..
bana dert değil, canım yenilenir, tazelenir sen benken ya da ben sen..
ama bazen öyle zor ki  en yakınındaki, hatta omuzunda ağladığın dert ortağı olduğun, hatta akıl danışıp, öğüt verdiğin insanla anlaşmak, laf anlatmak o kadar zor ki..



ben dağıttım her şeyi..
dağıldım..



yine yeniden dişlerimi sıkıp gökyüzüne bakıyorum akmasın gözyaşım diye..