gerçekten her şey üstüste geliyor..
söylemeke istediğim tek şey var; özledim ya da uzağız değil.
bunlar değil..
alışılamaz sanıyordum ama, insan alışabiliyormuş bunlara da..
ama değil..

minicik kurt her yerimi delik deşik etti.
kalbim kalmıştı bir tek ama içime bu kurtu yerleştiren kişiye verdiğim söz, sadakatin sözü, yüzünden sevgiliyle konuşamaz durumdayım.
patlıyorum, ağlıyorum, kırılıyorum.

haliyle anlamıyor, anlayamıyor..
kızıyor, bağırıyor, sinirleniyor..

ve ben suçsuzum aslında, sadece 1 derdim var ama..


mezun olacağım, olabileceğim..
6~10 şubat tarihleri bence her şeyin belirleneceği gün..
ya birlikteliğe yakınlık, ya da yalnızlığa..


telefon yanımda, dizimde bilgisayarım, gözlerim dolu bekliyorum..
şu an bir boka bile benzemiyorum..